ၿမဳံလူမ်ဳိးရွာပုံေတာ္ (ေနာက္ဆုံးပုိဒ္)

ၿမဳံလူမ်ဳိးရွာပုံေတာ္ (ေနာက္ဆုံးပုိဒ္)

          ၿမဳံႏွင့္ ၿမိဳမွာ  လူမ်ဳိးထပ္တူျဖစ္သလုိ ၿမိဳလူမ်ဳိးုကုိလည္း မရိုဟူ၍လည္း ေရးသားခဲ့ၾကသည္။ေဇယ်အဆုိအရ ျမဳိ ဟူေသာ ဤအမည္ကုိ ေရးသားထားရာ ျမန္မာတုိ႔ ရြတ္ျမဲအတုိင္း မ်ဳိဟူေသာအသံျဖင့္ မဖတ္ရ။ မရို ဟု ႏွစ္လုံးစြဲျပီး ရေကာက္သံကုိလွ်ာဖ်ားလႈပ္၍ ပီပီသသရြတ္ဆုိရန္လုိသည္။ မရိုဟု ေရးလွ်င္ ပုိ၍သင့္သည္။

သုိ႔ေသာ္ ေရးထုံးကုိလုိက္၍ ျမဳိဟူ၍ပင္ေရးသားလုိက္ရသည္ ဟူ၍ မွတ္္တမ္းဝင္ဗမာ့အေရးအခင္းစာအုပ္တြင္ မွတ္ခ်က္ျပဳထားပါသည္။ 

          ၿမဳံႏွင့္ ၿမိဳမွာ လူမ်ဳိးတမ်ဳိးတည္းကုိ ရည္ညႊန္းေၾကာင္းဆက္လက္တင္ေလ့လာတင္ျပပါမည္။ ၿမဳံႏွင့္ ၿမဳိမွာ ေသးေသးတင္ႏွင့္ လုံးၾကီးတင္ကုိေပမူစာမူအေရးအကူးတြင္ လႊဲမွားေရးသားခဲ့၍ လူမ်ဳိးႏွစ္မ်ဳိးဟု ယူဆခဲ့ၾကသည္။ ျမန္မာစာအဖြဲ႔မွာထုတ္ေဝသည့္ ျမန္မာစာလုံးေပါင္းသတ္ပုံက်မ္း (၁၉၇၈) တြင္ ၿမိဳလူမ်ဳိးႏွင့္ ၿမဳံလူမ်ဳိးဟူ၍ႏွစ္မ်ဳိးစလုံးေဖာ္ျပထားပါသည္။

          ေမာင္စာေခါင္၏ ရန္ကုန္တကၠသုိလ္ မဟာဝဇၨာဘဲြ႕အတြက္ တင္သြင္းေသာ“ျမဳိဘာသာစကား၏ စကားသံမ်ားကုိ အသံုးခ်သဒၵေဗဒ အျမင္ျဖင့္ ေလ့လာခ်က္” က်မ္းတြင္ ၿမဳိႏွင့္ ၿမဳံ အေရးအသားႏွင့္ ပတ္သက္၍-

          က်မ္းဂန္မ်ားႏွင့္ စာအုပ္စာေပမ်ားတြင္ ျမဳိဟူေသာ စာလုံးေပါင္းအျပင္ၿမဳံဟူ၍လည္းေကာင္း ျမဳန္ ဟူ၍လည္းေကာင္း မူကြဲစာလုံးမ်ားျဖင့္ ေရးသားတင္ျပထားပါသည္။ ၿမဳံျမဳန္ အေရးအသားသည္ ၿမိဳလူမ်ဳိးကုိပင္ ရည္ညႊန္းေရးသားၾကဟန္တူပါသည္။အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ ရခုိင္ျပည္နယ္ရွိ တုိင္းရင္းသားမ်ဳိးႏြယ္စုမ်ားတြင္ ၿမဳံျမဳန္ လူမ်ဳိးဟူ၍ မရွိပါ။ ျမဳိလူမ်ဳိးမ်ားသာ ရွိပါသည္။ ေက်ာက္ေတာ္ျမဳိ႕တြင္ ကုလားမ်ားကၿမိဳလူမ်ဳိးမ်ားကုိ ၿမဳံဂ်ာဟူ၍ ေခၚေဝၚေနၾကျခင္း ျမဳိလူမ်ဳိးမ်ားသည္ မ်က္ေမွာက္ေခတ္အထိတုိင္းရင္းသားမ်ဳိးႏြယ္စုအျဖစ္ အထင္အရွားအေျခခ်ေနထုိင္လွ်က္ရွိၾကျခင္း စသည့္အေၾကာင္းအခ်က္မ်ားကုိ ေထာက္ရႈတင္လွ်င္ ရခုိင္ရာဇဝင္က်မ္းမ်ား၌ အေရးအသားျပဳလွေသာၿမဳံ ျမဳန္ စသည့္စာလုံး ေပါင္းဟန္မ်ားသည္ ျမဳိ လူမ်ဳိးမ်ားကုိပင္ ရည္ညႊန္းေရးသားျခင္းျဖစ္သည္ဟုယူဆရသည္ ဟူ၍ ေရးသားထားသည္ကုိ ေတြ႕ရွိရေပမည္။

          ရခုိင္ျပည္နယ္ရွိ ကုလားမ်ားက ၿမဳိ လူမ်ဳိးကုိ ျမဴး ဟူ၍ အသံထြက္သည္။ အသံထြက္သည့္အတုိင္း ျမဴးလူမ်ဳိးဟူ၍ ေရးသားခဲ့ေၾကာင္း ရုပ္ျမင္သံၾကားႏွင့္ ေရဒီယုိမ်ားမွ ထုတ္လြင့္ေသာႏုိင္ငံေရးပါတီ အသီးသီး၏ အသံလြင့္ေဟာေျပာခ်က္စာအုပ္တြင္ ေလ့လာႏုိင္ေပသည္။ရခုိင္ျပည္နယ္တြင္ ျမဴလူမ်ဳိးမရွိပဲ ၿမဳိလူမ်ဳိးသာရွိပါသည္။ ယခုစာအုပ္တြင္ ေရးသားထားသည့္ျမဴးလူမ်ဳိးဆုိသည္မွာ သာမန္အေနျဖင့္ၾကည့္လွ်င္ မည္သည့္လူမ်ဳိးကုိ ရည္ညႊန္းေၾကာင္းမသိႏုိင္ေခ်။

          ေဒါက္တာသန္းထြန္းက ၿမဳံလူမ်ဳိးကုိ ျမဳ ဟူ၍ေရးသားထားသည္ကုိလည္းဆက္လက္တင္ျပလုိပါသည္။ ကလ်ာမဂၢဇင္း (၈/၉၄) တြင္ ခ်င္းျမဳ နဲ႔ ခုမိ (ေျမာက္ရခုိင္)ေဆာင္းပါး၌ ျမဳ လူမ်ဳိးကုိ ရကၡိဳင္ေျမာက္ပုိင္းေန ခ်င္းတစ္မ်ဳိးဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ျမဳတစ္ေယာက္ဟာ (၁၄) ရာစုက ရကၡိဳင္ဘုရင္ ျဖစ္ဘူတယ္လုိ႔လဲ ေျပာပါဟူ၍လည္းေကာင္း၊စစ္ကုိင္းထူပါရုံေက်ာက္စာ (စာရင္း ၉၆၃/ ၂၀-၂၃ သကၠရာဇ္ ၈၀၄ ခရစ္ႏွစ္ ၁၄၄၂) ကိုကုိးကားျပီး ျမဳန္ ဆုိတာ အခုျမဳ ကုိ ဆုိပါသလား၊ ျမဳန္ဟာ ျမဳ ျဖစ္ဖုိ႔မ်ားပါတယ္ လုိ႔ေရးသားထားပါသည္။

          ေဒါက္တာသန္္းထြန္းက သကၠရာဇ္ ၈၆၀ ေလာက္က လူမႈေရးသမုိင္းေဆာင္းပါးမွာကူေက်ာက္စာပါလူမ်ဳိးစာရင္းတြင္ ျမဳန္လူမ်ဳိးဟူ၍ ေရးသားထားပါသည္။ ယင္းေဆာင္းပါးမွာတင္လွေသာ္၏ (ေအဒီ ၁၄၀၀-၁၅၀၀) ျမန္မာ့သမုိင္းေဆာင္းပါးကုိ ကုိးကားျပီးေရးျခင္းျဖစ္ပါသည္။ တင္လွေသာ္၏ေဆာင္းပါးကုိ ျပန္၍ေလ့လာၾကည့္လွ်င္ ျမဳန္ (Mrun) ဟူ၍ေရးသားထားပါသည္။ ေဒါက္တာသန္းထြန္းေရးသားသည့္ ေဆာင္းပါးမ်ားတြင္ ျမဳ (Mru) ႏွင့္ျမဳန္ (Mrun) မွာ လူမ်ိဳးတူျဖစ္ေၾကာင္း ေကာက္ခ်ဆြဲႏုိင္ပါသည္။ စာေရးသူအေနျဖင့္ ေျပာရလွ်င္ျမဳ ဟု အသံမထြက္ပဲ ျမဴ ဟုအသံထြက္ပါက ပုိသင့္သည္ဟု ယူဆရပါသည္။ ျမဴလူမ်ဳိးဟူ၍အေရးအသားရွိေၾကာင္းကုိ ျပန္ေလ့လာၾကည့္လွ်င္ ဦးသာထြန္းေအာင္၏ ရခုိင္ရာဇဝင္ေတာ္ၾကီးေကာက္ႏုတ္ခ်က္၊ ဟားေဗး၏ ျမန္မာႏုိင္ငံသမုိင္းစာအုပ္မ်ားႏွင့္ ေမာင္ထင္၏ေရွးျဖစ္ေဟာင္းေဆာင္းပါး၊ ေဇယ်၏ မွတ္တမ္းဝင္ ဗမာ့အေရးအခင္းမ်ား၊ ဦးဉာဏ(အထက္ေတာ္ေက်ာင္းဆရာေတာ္) ၏ ရခုိင္ရာဇဝင္၊ ေဒါက္တာသန္းထြန္း၏ အသစ္ျမင္ဗမာ့သမုိင္း၊ အဒူမင္းညိဳ၏ ရခုိင္မင္းသမီး ဧခ်င္း၊ စြယ္စုံေက်ာ္ထင္က်မ္း၊ျမန္မာစာလုံးသတ္ပုံေရးထုံးက်မ္းမ်ား၊ ကဝိလကၡဏာသတ္ပုံက်မ္း၊ ရခုိင္ႏုိင္ေမာ္ကြန္း ကုိးခန္္းပ်ဳိ႕၊မႏၲေလး မဟာျမတ္မုနိဘုရားၾကီး သမုိင္း (မန္းရာျပည့္)၊ ရခုိင္ညႊန္႕ဖူးမဂၢဇင္း၊ ဦးညႊန္႔ဟန္၏ေဝသာလီျမိဳ႕ေဟာင္း ေလ့လာခ်က္စာတမ္း၊ ေျမာက္ဦးလမ္းညႊန္မဂၢဇင္း၊ ဦးစာေခါင္ (မဟာဝိဇၨာ)တင္သြင္းေသာ “ျမဳိ” ဘာသာစကား၏ စကားသံမ်ားကို အသုံးခ်သဒၵေဗဒအျမင္ႏွင့္ေလ့လာေသာက်မ္း၊  ခ်င္းမဂၢဇင္း (၂၀၀၇-၂၀၀၈)၊ ဦးေဖေမာင္တင္၏ ျမန္မာဝတၳဳသမုိင္းအစႏွင့္သုေတသနစာတမ္းမ်ား စာအုပ္တုိ႔တြင္ “ၿမဳံ” လူမ်ိဳးဟု ေရးသားထားသည္။

          အထက္ပါသမိုင္းရာဇဝင္ သမုိင္းမွတ္တမ္းမ်ားတြင္ “ၿမဳံ” လူမ်ဳိးဟု ေရးသားထားသည့္လူမ်ဳိးမွာ ရခိုင္ျပည္နယ္ရွိ ခ်င္းအႏြယ္ဝင္ၿမဳိ (ခမီ) လူမ်ဳိးျဖစ္ပါသည္။ သာမာန္အားျဖင့္ ၾကည့္လွ်င္စာေပတြင္ ေဖာ္ျပထားသည့္ ၿမဳံလူမ်ဳိးဆုိသည္မွာ မည္သည့္လူမ်ဳိးမွန္းမသိျဖစ္ေနပါသည္။အမွန္္မွာ ရခိုင္ျပည္နယ္ရွိ ျမဳိ (ခမီ) လူမ်ဳိးကုိ ဆုိလုိျခင္းျဖစ္ပါသည္။

          ရခုိင္ျပည္နယ္တြင္ ျမဳိလူမ်ဳိးအေနျဖင့္ မင္းဆက္ႏွစ္ဆက္ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့သည္။ အျမတူ (ေအဒီ၇၆၉-၇၇၆) မွာ ေဝသာလီျမဳိ႕ေတာ္ ေနာက္ဆုံးမင္းဆက္ျဖစ္ျပီး ပဲျဖဴ (ေအဒီ ၇၇၆-၇၉၄) မွာေျမာက္ဦးေနျပည္ေတာ္ကို ပထမဦးဆုံး တည္ေထာင္ေသာမင္း ျဖစ္သည္။ ဤမင္းႏွစ္ဆက္မွာ(၂၅) နွစ္တုိင္တို္င္ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ေၾကာင္း ျမန္မာ့စြယ္စုံက်မ္း အတြဲ (၉) တြင္ ေဖာ္ျပထားသည္။ဦးရာဇ္ေျမမဂၢဇင္း အမွတ္ (၃) တြင္ ပထမေျမာက္ဦးျမဳိ႕ကုိ “ပဲျဖဴ” မင္း ထူေထာင္ခဲ့သည္။ဒုတိယေျမာက္ဦးကုိ မင္းေစာမြန္ တည္ေထာင္ခဲ့သည္။ တတိယေျမာက္ဦးကုိမင္းဘာၾကီးထူေထာင္ခဲ့သည္ဟု ေရးသားထားသည္။ ျမန္္မာႏုိင္ငံသုေတသနဂ်ာနယ္ (၁၂/၇၀)အတြဲ (၅၃) အပုိင္း (၂) စာအုပ္တြင္ ပထဝီပါေမာကၡ ေဒါက္တာ ေဒၚသင္းၾကည္က ရခိုင္ျမဳိ႕ျပႏုိင္ငံထူေထာင္စဥ္ မူလအေျခခ်ေနထုိင္ေသာ လူမ်ဳိးမွာ ျမဳိ၊ သက္ လူမ်ဳိးမ်ားျဖစ္ေၾကာင္းေဖာ္ျပထားသည္။

          ဗုိလ္မွဴး ဘရွင္၏ အေနာ္ရထာအရပ္က ျမန္မာႏုိင္ငံစာအုပ္တြင္ ကုလားတန္ျမစ္ႏွင့္ေလးျမဳိ႕ျမစ္ဝွမ္းတြင္ရွိခဲ့ေသာ တုိင္းရင္းသား ျမဳိ (မရို) မ်ား ျဖစ္ဟန္္တူသည္ဟု ေရးသားခဲ့သည္။ဦးထြန္းေရႊခိုင္၏ ရခုိင္ျမန္္မုနိဘုရားႏွင့္ ဦးေမာင္ေမာင္သုိက္၏ တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ား၏ယဥ္ေက်းမႈကြင္းဆင္း စာတမ္းတုိ႔တြင္ ျမဳိလူမ်ဳိးဟု မွတ္တမ္းတင္ထားခဲ့သည္။တုိင္းရင္းသားယဥ္ေက်းမႈ ရိုးရာဓေလ့ (ရခုိင္) စာအုပ္တြင္ ျမဳိ (မရို) ဟူေသာ အသံထြက္ႏွင့္အေခၚေဝၚမွာ ရခုိင္တုိ႕က ေခၚေသာအမည္ျဖစ္သည္ဟု ေရးသားခဲ့ျပီး၊ တုိင္းရင္းသားယဥ္ေက်းမႈရိုးရာဓေလ့ (ခ်င္း) စာအုပ္တြင္ ျမဳိ (မရုိ) တုိ႔က သူတုိ႔ကုိ သူတုိ႔ “ခမီ” ဟုေခၚသည္၊ “ခမီ” မွာလူဟု အဓိပၸါယ္ရသည္ဟူ၍ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆုိထားသည္။

          ျမန္မာအဘိဓာန္တြင္ ျမဳိ (မရို) တိဗက္ျမန္မာအုပ္စုဝင္ ဘာသာစကားတစ္မ်ဳိးကုိေျပာေသာျမန္မာတုိင္းရင္းသားဟု အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆုိထားပါသည္။ “ခမီ” လူမ်ဳိးကုိလည္း အထက္ပါအတုိင္းဖြင့္ဆုိထားပါသည္။ အမွန္မွာ ျမဳိႏွင့္ ခမီဟူ၍ ေဖာ္ျပထားေသာ လူမ်ဳိးမွာ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးတည္းကုိ ဆုိလုိေၾကာင္း ပညာရွင္မ်ားသာ သိမည္ျဖစ္ပါသည္။

          ရခုိင္ျပည္နယ္တြင္ တုိင္းရင္းသားလူမ်ဳိးမ်ားအျဖစ္ ရခုိင္္၊ ခ်င္း၊ သက္၊ ဒုိင္းနက္၊ မရာမာၾကီးႏွင့္ ျမိဳ (ခမိ) လူမ်ိဳးမ်ား ေနထို္င္ၾကသည္။ ေခတ္ေဟာင္းျမန္မာရာဇဝင္ႏွင့္ ရခုိင္ရာဇဝင္တုိ႔တြင္ ျမဳိလူမ်ဳိးဟူ၍ အမ်ားဆုံးေရးသားၾကသည္။ ခမိလူမ်ဳိးအေနျဖင့္ ေရးသားမႈနည္းပါးလွသည္။ ျမဳိႏွင့္ ခမိဟူ၍ ႏွစ္မ်ဳိးေခၚေဝၚေရးသားၾကသည္။ ျမဳိ (ခမိ) လူမ်ဳိးမ်ားသည္ မိမိတုိ႔ကုိ မိမိရည္ညြန္္းေျပာဆုိရာတြင္ ခမိဟူ၍ အမည္ခံသုံးစြဲၾကရာ ခမိလူမ်ဳိးဟူ၍လည္း ေခၚေဝၚၾကသည္။ ျမဳိလူမ်ဳိး၊ ခမိလူမ်ဳိးဟူ၍ ေရးသားၾကရာ လူမ်ဳိးႏွစ္မ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ ျမိဳ (ခမိ) လူမ်ိဳးတစ္မ်ဳိးတည္းကုိသာ ေခၚဆုိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

          ျမန္မာႏုိင္ငံရွိ အျခားတုိင္းရင္းသား အခ်ဳိ႕ကလည္း ျမဳိ (ခမိ) လူမ်ဳိးကဲ့သုိ႔ မိမိတုိ႔ကုိ ခမီလူမ်ိဳးအမည္ျဖင့္ ရည္ညႊန္းေျပာဆုိၾကေၾကာင္း မွတ္သားရသည္။ ကခ်င္ (ဂ်င္းေဖာ)၊ ပေဒါင္ (ကယမ္း)၊ ရွမ္း (တုိင္/တုိင္း)၊ ပုိးကရင္ (ဖလုံ)၊ လရွိ (လာခ်စ္)၊ ပေလာင္ (တေအာင္း)၊ ေကာ္ (အခါ) စသည့္လူမ်ဳိးတုိ႔ျဖစ္ၾကသည္။

          ျမဝတီမဂၢဇင္း (၄/၆၇) တြင္ ဆရာေမာင္ထင္က “ေရွးျဖစ္ေဟာင္း” ေဆာင္းပါးျဖင့္ ျမိဳလူမ်ဳိးႏွင့္ ပတ္သက္၍ အက်ယ္တဝန္္းေရးသားထားသည္။ ဆရာေမာင္ထင္မွာ ရခိုင္ျပည္နယ္၊ ေတာင္ကုတ္္ျမဳိ႕တြင္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ရာ ကုိယ္ေတြ႔အျဖစ္အပ်က္ကုိေရးသားထားသည္။ ၁၉၄၁ ခုႏွစ္ သန္းေခါင္စာရင္း ေကာက္ယူသည့္အခါသန္းေခါင္စာရင္း ၾကီးၾကပ္ေသာတာဝန္ကုိ ထမ္းေဆာင္ခဲ့သည္။ စပ္စပ္စုစုေမးမွသာ ျမဳိလူမ်ဳိးဟုေျပာေလ့ရွိၾကသည္။ ဤကား ေခတ္လူငယ္မ်ားႏွင့္ စပ္လ်ဥ္း၍ ေျပာရျခင္းျဖစ္သည္။ လူၾကီးသူမမ်ားကား ျမဳိလူမ်ဳိးျဖစ္လွ်င္ ျမဳိဟုပင္ စင္းစင္းၾကီး ေျပာၾကသည္ဟူ၍ ေရးသားထားသည္။ ဆရာေမာင္ထင္အား သိမ္ေတာ္ဆရာေတာ္က မိန္္႔ၾကားရာတြင္ “ဒီသိမ္ေတာင္တစ္ဝုိက္ (ေတာင္ကုတ္ျမဳိ႕၊ သိေတာင္ရပ္ကြက္) ဟာ ျမဳိလူမ်ဳိးေတြေနထုိင္တဲ့အရပ္ပဲ ဒကာရဲ႕” ဟူ၍ ေရးသားထားသည္။ ဤျဖစ္ရပ္မွာ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ (၆၇) ႏွစ္က ျဖစ္ရပ္တစ္ခုျဖစ္ျပီး ျမဳိလူမ်ဳိးမ်ားမွာ ယင္းအခ်ိန္္ကတည္းက တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ရပုံႏွင့္ ျမန္္မာလူမ်ဳိးျဖစ္လာေၾကာင္း မွတ္သားရသည္။

          ၁၉၉၃ ခုႏွစ္မွ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္အထိ က်င္းပေသာ အမ်ဳိးသားညီလာခံတြင္ ျမဳိ (ေခၚ) ခမီ အမ်ဳိးသားညီညြတ္္ေရးအဖြဲ႔ ပါတီမည္ျဖင့္ တက္ေရာက္ခဲ့သည္။ ဦးစံသာေအာင္မွာ ေရြးခ်ယ္ခံရေသာ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ က ကုိယ္စားလွယ္ အေနျဖင့္လည္းေကာင္း၊ အျခားလူပုဂၢဳိလ္မ်ားမွာ ပါတီအေနျဖင့္လည္းေကာင္း စုံညီစြာ တက္ေရာက္ခဲ့သည့္ သမုိင္းဝင္ ျမဳိ (ခမီ) လူမ်ဳိးျဖစ္ပါသည္။

          ျမဳိ (ခမီ) လူမ်ဳိးကုိ ၿမဳံ၊ ၿမဳံမ္၊ ၿမဳံန္၊ ျမဳ၊ ျမဴးဟူ၍ သတ္ပုံ အမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ေရးသားထားေသာ ေရွးရာဇဝင္သမုိင္းမ်ားတြင္ ေဖာ္ျပထားေသာ လူမ်ဳိးမွာ ရခုိင္ျပည္နယ္ရွိ ျမဳိ (ခမီ) လူမ်ဳိးကုိ ဆုိလုိျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္းႏွင့္ ျမန္မာအစ ပ်ဴလူမ်ဳိးကဟု ေဖာ္ျပခံရေသာ ေရွးေဟာင္းပ်ဴ၊ ကမ္းရံ သက္လူမ်ဳိးႏွင့္ ေခတ္ျပိဳင္လူမ်ဳိးကုိ ဆုိလုိျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း သုေတသနျပဳ ေရးသားတင္ျပလုိက္ရပါသည္။

စိန္သာထြန္း (ေျမာက္ဦး)

ဦးစိန္္သာထြန္း

၁၂/ဗဟန(ႏိုင္)၀၁၀၆၉၀

တုိက္ - ၂၁ (ဃ)၊ စံပယ္ရိပ္သာ

ကာကြယ္ေရးဝန္ၾကီးဌာန

ေနျပည္ေတာ္

ရက္စဲြ။  ။၁၂ - ၁၂ - ၂၀၀၈

ယခုလိပ္စာ

အမွတ္ (၃၈၃/ခ) က်ဳိက္လတ္လမ္း

စ် - ၃၃ (၁၀) ရပ္ကြက္၊

ေရႊျပည္သာျမဳိ႕နယ္၊

ရန္ကုန္၊

ဖုန္း C/O ၆၁၀၄၀၀

မွီျငမ္းကုိးကားစာအုပ္မ်ား

ျမန္မာစာအဖဲြ႕၊ ျမန္မာအဘိဓာန္၊ ၁၉၉၁

ျမန္မာစာအဖဲြ႕၊ ျမန္မာစာလုံးေပါင္းသတ္ပုံက်မ္း၊ ၁၉၇၈

ျမန္မာစာလုံးေပါင္သတ္ပုံက်မ္းမ်ား

မဟာပညာေက်ာ္ေလွ်က္ထုံး

ဘုိးရာဇာေလွ်ာက္ထုံး

ေမွာ္ဘီဆရာသိန္း၊ ပါးစပ္ရာဇဝင္

ဦဘသန္း၊ ျမန္မာရာဇဝင္

ဦးၾကည္၊ ျမန္မာရာဇဝင္သိအပ္ဖြယ္ရာအျဖာျဖာ

ေဒါက္တာထင္ေအာင္၊ ေညာင္ရမ္းအလြန္ အဂၤလိပ္-ျမန္မာ ဆက္ဆံေရးသမုိင္း

ဦးကုလားရာဇဝင္

မွန္နန္းရာဇဝင္

တကၠသုိလ္စာေပးစာယူပုိ႔ခ်ခ်က္ (ျမန္္မာစာ) ေနာက္ဆုံးႏွစ္

ကလ်ာမဂၢဇင္း(၈/၉၄)

ဦးရာဇ္ေျမမဂၢဇင္း၊ အမွတ္ (၃)

ရခုိင္ညႊန္႔ဖူးမဂၢဇင္း

ေဒါက္တာသန္းထြန္း၊ အသစ္ျမင္ဗမာ့သမုိင္း

ဦးထြန္းေရႊခုိင္၊ ရခိုင္မဟာမုနိ ဘုရားသမုိင္း

မႏၲေလးမဟာျမတ္မုနိဘုရားသမုိင္း (မန္းရာျပည့္)

ဦးသာထြန္းေအာင္၊ ရခုိင္မဟာရာဇဝင္ေတာ္ၾကီး

ဦးေဖေမာင္တင္၊ ျမန္မာဝတၳဳအစႏွင့္ သုေတသနစာတမ္းမ်ား

ဦးညြန္႔ဟန္၊ ေဝသာလီျမိဳ႕ေဟာင္းေလ့လာခ်က္ (၁၉၈၆) ေရွးေဟာင္းသုေတသနဦးစီးဌာန

ေဇယ်၊ မွတ္တမ္း၌ ဗမာ့အေရးအခင္းမ်ား

ေျမာက္ဦးလမ္းညႊန္

ျမန္မာ့စြယ္စုံက်မ္း (အမွတ္ ၁/၉)

ျမန္မာႏုိင္ငံသုေတသနဂ်ာနယ္ (၁၂/၅၉)၊ ၄၂ (၂)၊ (၁၂/၇၈)၊ ၅၃(၃)

ဦးသိန္းေမာင္၊ စစ္သူၾကီးမဟာဗႏၶဳလ

က်ဥ္းကန္ရွင္ၾကီး၊ စြယ္စုံေက်ာ္ထင္က်မ္း

ျမန္မာမင္းလြတ္ေတာ္သံုးသတ္္ပုံက်မ္း၊ စာစဥ္(၁)

ေက်ာ္ေအာင္စံထား၊ ေဝါဟာရရတၴပကာသနီ

ဦးတင္ဧ၊ ဝဏၰေဘာဓနသတ္အင္း

ဦးေက်ာ္ထြန္း၊ ကဝိမ်က္မွန္္သတ္ပုံက်မ္း

ဦးသာျမတ္၊ ျမန္မာစာေရးထုံးက်မ္း

ဦးဝန္္၊ တကၠသုိလ္သတ္ညႊန္းက်မ္း

ရွင္မဟာရ႒သာရ၊ ကုိးခန္းပ်ဳိ႕

ဒုတိယနဝေဒး၊ ရခုိင္ႏုိင္ေမာ္ကြန္း

ရွင္ျမတ္ေခါင္၊ သခင္ၾကီးဧခ်င္း

ရွင္မဂၢသမာဓိ၊ ေနမိဘုံခန္းပ်ဳိ႕

ရွင္အုန္းၫို၊ ဂါထာေျခာက္ဆယ္ပ်ဳိ႕

နဝေဒးၾကီး၊ မေနာ္ဟာရီပ်ဳိ႕

ျမန္မာအဘိဓာန္္ေဝါဟာရမ်ား၊ အတြဲ (၃)

တုိင္းရင္းသားယဥ္ေက်းမႈဓေလ့ထုံးစံမ်ား (ရခုိင္/ခ်င္း)

သခင္ကုိယ္ေတာ္မႈိ္င္း၊ သခင္ဋိကာ

ဦးပ႑ိတ၊ ရမ္းျဗဲ ေတာင္ေက်ာင္းဆရာေတာ္၊ ဓညဝတီရာဇဝင္သစ္

ဦးေအာင္သာဦး၊ ရခိုင္ရာဇဝင္

ျမဝတီမဂၢဇင္း (၄/၆၇)

အရွင္စကၠိႏၵ၊ ရခုိင္ယဥ္ေက်းမႈမ်ား

ပီယမာန္ေအာင္၊ ရခုိင္သာစြေလ

အရွင္ေကသရ၊ မာရယုႏွင့္ ေဗဒါရာဇဝင္ရွင္းတမ္း

ဗန္းေမာ္တင္ေအာင္၊ ပုဂံေရႊျပည္

မင္းတပ္ဘူနိန္၊ ခ်င္းေတာင္သမုိင္း

ေမာင္စာေခါင္ “ျမဳိဘာသာစကား၏ စကားသံမ်ားကုုိ အသုံးခ် သဒၵေဗဒအျမင္ႏွင့္ ေလ့လာခ်က္” ရန္ကုန္္တကၠသိုလ္၊ မဟာဝိဇၨာဘဲြ႕အတြက္တင္သြင္းေသာက်မ္း (၁၉၉၁)

ရခုိင္မင္းသမီးဧခ်င္း (အဒုူမင္းညိဳ)

တပ္မေတာ္သမုိင္း (ဒု) တြဲဲ

တုိင္းက်ိဳးျပရပ္ျပဳမွတ္တမ္း (ပ/ဒု) တြဲ

စြယ္စုံႏွစ္ခ်ဳပ္ (၁၉၉၃)